Tandarts

Vandaag weer naar mijn grote vriend geweest. De tandarts. Vroeger, voordat wij Hans hadden, dat is onze huidige tandarts, had ik bij het idee alleen al, klapperende knieen, klotsende oksels,frequent toilet bezoek,een bibberende onderlip en een slapeloze nacht. Dat was dan alleen al om naar hem toe te gaan. De vroegere tandarts had een grote praktijk, dus een dag alleen maar controles. Lopende band werk, zeg maar. Dus verstandelijk wist ik wel dat er dan toch nog niks ging gebeuren, maar toch een hele opgave om er naartoe te gaan. Ik was er altijd van overtuigd dat het aan mij lag.De twee dagen voor de behandeling begon het hele ritueel weer van voor af aan. Tot na de behandeling, de wonderbaarlijke genezing is er niks bij zoals ik me voelde.

Maar sinds een jaar of 5 hebben wij in Rockcity een heilige. Hans heet hij. Mijn tandarts. Geen klapperende knieen, niet eens een bibberlip, ik ga met het grootste plezier naar hem toe. Ook zijn assistente,tevens echtgenote van Hans is een schat. Om half 5 mogen we er naartoe, gezellig. Nieteens omdat ik geen klachten heb, maar gewoon leuk. In de afgelopen jaren heeft hij wel geprobeerd om mij weer op het verkeerde been te krijgen, door jaren achter elkaar een kies te trekken, maar zelfs dat doen ze met zoveel geduld en begrip, dat ik echt kan zeggen. DEZE MENSEN VERDIENEN EEN LINTJE.